Het verschil tussen accepteren en tolereren
Accepteren of tolereren? Als klein kind moest ik altijd mee om boodschappen te doen. Ik wist nooit naar welke welke winkel we gingen of hoe lang het zou gaan duren dus vroeg ik om de minuut hoe lang we nog onderweg zouden zijn. Ik liep niet met tegenzin mee, maar wilde liever thuis zijn om verder te gaan met mijn Lego bouwwerk. Je zou kunnen zeggen dat ik accepteerde om mee te lopen, maar dat was verre van waar. Ik tolereerde het tot aan de grens van mijn kunnen.
Het verschil tussen tolereren en accepteren is dat acceptatie een vorm van berusting in zich heeft die geen verdere vragen oproept. Als ik elke maandag avonds rond 20.00 uur de vuilnis aan de kant van de weg ga zetten kan ik besluiten om er elke week weer over te klagen. Het besef dat dit geen zin heeft en ik alleen maar mezelf met dat beklag zou hebben, creeert een vorm van berusting. Ik accepteer dus dat ik – en niet mijn vriendin – de vuilniszakken buiten moet zetten.
Hoe werkt acceptatie?
Als ik ‘s morgen de deur uit loop staat er een kleine heg waar ik eerst langs moet. Die heg heb ik zelf neergezet en kleurt in de winter rood om in de lente weer mooi groen te worden. Ik ben me er bewust van dat de heg er is, maar het doet me niets. Ik vind het niet erg, niet vervelend, niet bijzonder spannend en al zeker niet opwindend. Die heg is gewoon een heg die daar staat te staan. Dat is volledige acceptatie. De heg mag er zijn in geur en kleur zoals de heg denkt dat ie goed staat.
NU TE KOOP ALS E-BOOK EN PAPERBACK: BEGIN ERGENS OM TE GEVEN
Hoe werkt tolerantie?
Als ik vervolgens in mijn auto stap duurt het precies 4 minuten voordat ik op de snelweg ben. De weg naar de snelweg heeft een limiet van 50 kilometer per uur en heel soms rijdt er een oud vrouwtje of slaperige druiloor met 30 kilometer per uur voor me. Dat scheelt me dan 2 minuten extra voordat ik op de snelweg een uur in de file mag staan. Gek genoeg irriteert me dat omdat die persoon best iets harder mag rijden zodat ik geen 2 minuten van mijn kostbare tijd kwijt ben. Omdat ik weet dat schelden en toeteren geen zin heeft, zet ik in zo’n geval de radio iets harder en begin ik luidkeels mee te zingen. Ik accepteer de situatie niet, maar ik tolereer dat er mensen zijn die nog moeten leren dat het gaspedaal rechts zit.
Het tolereren of accepteren van jezelf
Lastiger kan het worden als het om zelfacceptatie gaat. Je bent niet zo bedreven in dit en laat een steekje vallen daar. Je had liever een iets andere neus gehad en de wereld zou er anders uitzien als dat ene je niet overkomen was. Als je al bedreven bent in het tolereren van jezelf, blijf je net als ik op weg naar de snelweg continue met een onrustig gevoel in je onderbuik zitten. Er hoeft maar iets te gebeuren of de muziek moet nog harder. Je wilt als het ware alle demonen – zoals die langzaam rijders – met een bazooka omver schieten, maar je weet dat je er niets aan kunt doen. Door alleen te tolereren creëer je van jezelf een kleine tijdbom. Er blijft altijd dat stemmetje dat zegt: “was het maar zo geweest” of “had ik dit of dat maar gedaan”.
Als je van een afstand naar jezelf zou kunnen kijken met al je perfecte en imperfecte eigenschappen, achtergronden en gedachten kun je tot het volgende besef komen:
Iedereen wordt geboren met een set met kaarten. Sommige hebben een goede hand en andere een mindere. Het gaat er niet om welke kaarten je hebt maar hoe je je kaarten speelt. Dat de ander betere kaarten heeft zegt niets over hoeveel plezier je uit het spel van het leven kunt halen. Accepteer dat je het met deze kaarten zult moeten doen, want andere krijg je niet.